Osmanlı Tıbbına Bakış
Osmanlı Tıbbına Bakış
Osmanlılar kendi içlerinde tezatlar teşkil eden (ideal beden tiplerinde ve dört unsurda olduğu gibi) tüm bu gelenekleri; kendi kültürel önceliklerine, ihtiyaçlarına göre harmanlayıp, kendine has özgün katkılarla geliştirmişler ve içselleştirmişlerdir.
Osmanlı tıbbı şu kaynaklardan beslenmiştir: Antik Yunan ve Helen (Hipokrat), Bizans ve Roma (Galen), Ortadoğu-Arap-İslam (Ali b. Abbas, İbn Sina, İbn Nefis), Tıbb-ı Nebevi, Endülüs (Zehravi), Orta Asya ve Şaman Halk Gelenekleri, Selçuklu tıp geleneklerinin birikimine sahiptiler.
Osmanlı Tıp Tarihinin Dönemleri:
I. Klasik Dönem: (1450-1730)
II. Batı Tıbbını Tanıma ve Tercüme Dönemi (1730-1825)
III. Batıya Açılış ve Modernleşme Dönemi (1827 sonrası)
Bu Dönemdeki Folklorik Tıp Uygulamalarından Bazıları Şunlardır:
Herbal/Bitkisel tıp, Halk hekimleri (iğneciler, sünnetçiler,kırıkçılar,çıkıkçılar), Yakı yapanlar, Sülükle tedavi (hirudoteraphy), Su ile tedavi, Verem (ince hastalık), Cüzzam, Dağlama, Büyücüler, Gizemli ilimlerle (occult sciences) uğraşanlar, Eczacılar, Aktarlar, Berberler, Telkinle Tedavi, Yakın çevredeki din adamları: imamlar,hahamlar, papazlar.
1994 yılında Boğaziçi Üniversitesi Tarih Bölümünden mezun olmuştur. 2004 yılında Boğaziçi Üniversitesi Modern Türkiye Tarihi Enstitüsü'de doktorasını tamamlamıştır. Halen İstanbul Teknik Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi öğretim üyesi olup İnsan ve Toplum Bilimleri Bölüm Başkanlığı görevini yürütmektedir. Osmanlıda Bilim ve Teknoloji konusunda uzman olup akademik ilgi alanları şunlardır; Türk Bilim ve Teknoloji Tarihi, 18. Yüzyıl Deniz Teknolojisi, Tıp Tarihi ve Kurumları, Osmanlı Soysal, Kültürel ve Entelektüel Hayatı, Endüstri Devrimi, Avrupa’da Askeri Devrim (1550-1800)
© Tüm hakları Beşikçizade Tıp ve İnsani Bilimler Merkezi'ne aittir.